Έχει αποδειχτεί πως η σύνδεση δοντιού με εμφύτευμα μέσω μιας γέφυρας είναι επιβαρυντική είτε για το δόντι είτε για το εμφύτευμα. Η βιολογία των ιστών γύρω από ένα δόντι είναι διαφορετική από ό,τι γύρω από ένα εμφύτευμα. Τα Έτσι, όταν ”δένουμε” δόντι με εμφύτευμα, δημιουργούνται ανομοιόμορφες δυνάμεις και ροπές με υπομόχλιο το ανένδοτο κομμάτι του συστήματος (δηλ. το εμφύτευμα), που τείνουν να εκτρέψουν το ευένδοτο τμήμα (δηλ. το δόντι).

Εντούτοις, κάτω από πολύ συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να γίνει τέτοια σύνδεση (π.χ. όταν υπάρχουν εμφυτεύματα εκατέρωθεν του δοντιού/ών και τα δόντια έχουν φυσιολογική οστική στήριξη). Δεν πρέπει, όμως, να θεωρείται θεραπεία εκλογής μια τέτοια προσθετική λύση.

Στην άνω γνάθο μπορεί να αντιμετωπίζεται με τακτικά ”γεμίσματα”, χωρίς να υφίσταται κίνδυνος για την επιδείνωση της κατάστασης. Στην κάτω γνάθο υφίσταται κίνδυνος πλήρους απορρόφησης του στηρικτικού οστού και αδυναμίας για αποτελεσματική αντιμετώπιση (αστάθεια και απώλεια συγκράτησης της μασέλας).

Η έγκαιρη τοποθέτηση 1 ή 2 εμφυτευμάτων στην κάτω γνάθο και η άμεση προσαρμογή της ήδη υπάρχουσας οδοντοστοιχίας, είναι μια λύση εύκολη και σχετικά οικονομική. Τα αποτελέσματα είναι σημαντικά ως προς τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ηλικιωμένων ασθενών.

απορρόφηση των φατνιακών ακρολοφιών με επακόλουθη συνέπεια τη μειωμένη συγκράτηση και ευστάθεια των οδοντοστοιχιών. Διαχειρίσιμο στην άνω γνάθο, καθόλου διαχειρίσιμο στην κάτω
αντανακλαστικό εμέτου – Σχετικά διαχειρίσιμο
μειωμένη συγκράτηση – Διαχειρίσιμο στην άνω γνάθο, μη διαχειρίσιμο στην κάτω
μέτρια αισθητική – Διαχειρίσιμο
δυσκολία στη μάσηση – Διαχειρίσιμο στην άνω γνάθο, καθόλου διαχειρίσιμο στην κάτω
πόνος και δυσανεξία – Σχετικά διαχειρίσιμο
καυσαλγία – Σχετικά διαχειρίσιμο
Υπάρχει μεγάλη γκάμα υλικών και τεχνικών, που μπορούν να επιλύσουν όλα τα ανωτέρω εκτός της μειωμένης συγκράτησης στην κάτω γνάθο
Στην κάτω γνάθο, η προσθετική αποκατάσταση με ολική οδοντοστοιχία (μασέλα) καθίσταται προβληματική. Επιτείνεται το πρόβλημα με την πάροδο του χρόνου, γιατί η παρατεταμένη χρήση μίας μασέλας προκαλεί εκτεταμένη απορρόφηση του οστού. Η άκρως δυσμενής εξέλιξη αφορά στην αδυναμία τοποθέτησης τελικά ακόμη και ενός ή δύο εμφυτευμάτων.

Η έγκαιρη εμφυτευματική θεραπεία αποτελεί την ενδεδειγμένη θεραπεία ειδικά για την κάτω γνάθο.

Όταν, όμως, τα δόντια δεν είναι ακέραια, τότε προτιμάται η χρησιμοποίησή τους ως στήριγματα για μια ακίνητη προσθετική αποκατάσταση, όπως είναι μια γέφυρα ή μια στεφάνη-θήκη πορσελάνης.

Πρέπει να τονιστεί , πως ο τροχισμός για μια στεφάνη ή μια γέφυρα είναι πολύ πιο εκτεταμένος (1,2-2,00 χλστ),από ό,τι απαιτείται για μια όψη (0,3-05χλστ). Στις όψεις η αποκοπή του δοντιού είναι ελάχιστη και μάλιστα κάποιες φορές δεν διενεργείται και καθόλου εκτροχισμός.

Η χρησιμοποίηση επικαλυπτικής πορσελάνης πάνω από μεταλλικό πυρήνα (όπως συμβαίνει στις μεταλλοκεραμικές θήκες ή γέφυρες) προκαλεί κάποιους αισθητικούς συμβιβασμούς. Η ημιδιαφάνεια των φυσικών δοντιών δεν μπορεί να αποδοθεί σωστά σε τέτοιες αποκαταστάσεις. Έτσι το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να ταιριάξει απόλυτα με τα υπόλοιπα δόντια με συνέπεια να φαίνεται χρωματικά ”ξένο”. Επίσης, πολλές φορές τα ούλα φαίνονται σκουρόχρωμα, γιατί φεγγίζει ο μεταλλικός σκελετός.

Όλα αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν με τα ολοκεραμικά συστήματα. Στα συστήματα αυτά δεν υπάρχει μεταλλικός σκελετός, αλλά κεραμικός πυρήνας είτε πρεσσαριστός είτε από ζιρκονία. Το επικαλυπτικό υλικό είναι και σε αυτή την περίπτωση η οδοντιατρική πορσελάνη.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακά φυσικό. Ασθενείς που έφεραν επί χρόνια μεταλλοκεραμικές γέφυρες ή στεφάνες ενθουσιάζονται, όταν τις αντικαθιστούν με στεφάνες από ζιρκονία, e-max ή empress II.

Η λύση των εμφυτευμάτων ως στηρίγματα μιας γέφυρας ή μιας θήκης δεν απαιτεί τον τροχισμό δοντιών και άρα είναι η πιο συντηρητική επιλογή.

Εντούτοις, η προσθετική αποκατάσταση των εμφυτευμάτων είναι μια εξαιρετικά ευαίσθητη διαδικασία, στην οποία υπεισέρχονται πολλοί παράγοντες. Τέτοιοι παράγοντες είναι η κατάλληλη επιλογή του προσθετικού κολοβώματος, του τύπου συγκράτησης (κοχλιούμενες/συγκολλούμενες), το αποκαταστατικό υλικό κλπ.

Πρέπει όμως να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή και στις ακίνητες επιεμφυτευματικές προσθετικές αποκαταστάσεις (βλ. στεφάνες ή γέφυρες σε εμφυτεύματα), γιατί αν δεν ρυθμιστούν σωστά οι επαφές με την αντίθετη γνάθο, τότε έχουμε:

κατάγματα στη μάζα της πορσελάνης
αποκοχλιώσεις των βιδών συγκράτησης
κατάγματα των βιδών συγκράτησης
και σε εκτεταμένες υπερ-φορτίσεις μπορεί να παρατηρηθεί υποχώρηση του περι-εμφυτευματικού οστού με πιθανή απώλλεια του εμφυτεύματος.

Όταν χάνονται όμως περισσότερα δόντια, προκύπτουν σοβαρές αλλαγές και δυσχεραίνεται η μάσηση και κάποιες φορές προκαλούνται προβλήματα στην κροταφογναθική διάρθρωση. Επίσης, το κόκκαλο στην περιοχή, που βρισκόταν το δόντι/δόντια ατροφεί, δηλαδή υποχωρεί.

Έτσι, τα εκτεταμένα οδοντικά ελλείμματα θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με κάποια προσθετική αποκατάσταση. Οι κινητές αποκαταστάσεις (σ.σ. μασέλες) δεν προτιμώνται , γιατί προκαλούν ανομοιόμορφη συμπίεση του υποκείμενου βλεννογόνου (επιφάνεια έδρασης) με αποτέλεσμα την διαταραχή της αιματικής ροής στις περιοχές υπερπίεσης και ως εκ τούτου ταχεία απορρόφηση του στηρικτικού οστού.

Η ενδεδειγμένη λύση είναι η χρήση εμφυτεύματος/εμφυτευμάτων. Έχει αποδειχτεί, πως τα εμφυτεύματα συγκρατούν το κόκκαλο στη θέση του και περιορίζουν την απορρόφηση και την ατροφία του.

Οι λύσεις είναι πολλές και ικανοποιούν όλο το φάσμα των οικονομικών δυνατοτήτων.